trochę historii ...

Chain Maille - ang. kolczuga

      

 Kolczuga ma zazwyczaj postać koszulki z kółek z rękawami, czasem z kapturem, często długa, osłaniająca uda, a nawet kolana. Zbudowana jest z kilkunastu tysięcy małych kółek stalowych zazwyczaj o średnicy 5-15 mm, choć znajdowano nawet kółka o średnicy do 50 mm, które są splatane w taki sposób, aby łączyć się z kilkoma sąsiednimi. Kółka tworzono z drutu, nawijanego na pręt odpowiedniej średnicy, zaś końce rozpłaszczano i nitowano lub spawano. W różnych epokach stosowano nieco zmodyfikowane sposoby wyrobu kolczug.


Ze względu na krój, kolczugi można podzielić na trzy podstawowe typy:

• krój rzymski - najpopularniejszy krój kolczugi, mający postać tuniki, podtrzymywanej pasem przenoszącym ciężar z barków na biodra. Większość (jeśli nie wszystkie) kolczug europejskich z okresu średniowiecza opartych było na kroju rzymskim.
• Krój celtycki - z charakterystyczną "kurtynką" na ramionach. Kolczug takich używały, we wczesnym średniowieczu, ludy pochodzenia celtyckiego, a także niektóre plemiona germańskie.
• krój grecki - mający postać koszulki kolczej, spinanej na ramionach i po bokach mosiężnymi klamrami. Krój używany głównie przez wojowników bizantyjskich.

                Kolczugi używano już w starożytności, kiedy prócz Celtów wykorzystywali ją także Rzymianie (tzw.  lorica hamata) oraz Persowie. Stanowiła wtedy jeden z podstawowych typów zbroi. W Polsce pojawiła się już w IX wieku. Używali jej Pancerni z drużyny książęcej Mieszka I.
Średniowieczna kolczuga europejska występowała w wielu odmianach, zaś jej krój znacznie zmieniał się na przestrzeni dziejów :

• IX-XI wiek: forma tuniki sięgającej poza kolana, rękawy do łokci, kaptur i nogawice; występują trzy rozcięcia - z przodu i tyłu ułatwiające dosiadanie konia oraz z lewej strony umożliwiające dobywanie miecza
• XI wiek: kolczuga ulega wydłużeniu, poły sięgają do połowy łydki, stosunkowo długie rozcięcie z przodu i z tyłu ułatwia dosiadanie konia
• XII wiek: zaczęto stosować kolczugi o długich rękawach z rękawicami na końcu. Ochronę nóg zaczynają stanowić nogawice kolcze.
• XIII wiek, 2 poł.: kaptury z kolczugi stanowią oddzielny element kolczugi mocowany za pomocą rzemienia na lewym policzku
• 2 poł. XIV wieku: stosunkowo szybkie wypieranie kolczugi przez zbroję płytową, dającą znacznie lepszą ochronę ciała rycerza
• XVII wiek: w Polsce kolczuga wraca do łask, w dużej mierze dzięki wpływom wschodnim, znajduje zastosowanie wśród chorągwi jazdy pancernej (do XVIII wieku); forma uległa niewielkim zmianom, rękawy zostały skrócone (do łokci), pozostało wycięcie z tyłu i z przodu umożliwiające dosiadanie konia, czasem część tylna była krótsza od przedniej.
• współcześnie – plecionka kolcza używana jest jako element ubiorów ochronnych, np. w rzeźniach, jako rękawice ochronne do pracy przy piłach taśmowych oraz jako ochrona dla nurków przed rekinami. Istnieją również kamizelki kuloodporne wzmacniane kolczugą dla lepszej ochrony przed ciosami nożem.

Sploty używane do produkcji kolczug stały się współcześnie inspiracją do tworzenia biżuterii i innych form użytkowych.

W artykule wykorzystano zdjęcie zaczerpnięte ze strony http://duelpersonalities.com/